Posted By Frederic De Meyer
Waarom verkiest een kunstenaar het leven in de luwte, komt hij liever zelden of nooit ‘uit zijn kot’ om zijn werk te tonen? Is het schroom? Angst voor de blik van anderen? Of wordt hij al moe aan de gedachte van alles wat bij een publiek toonmoment komt te kijken. Begrijpelijk, dat laatste. Maar dan nog, bestaat een kunstwerk -en dus een kunstenaar- niet enkel wanneer het ook door anderen wordt gezien?
Vast staat dat er nog ontzettend veel talent verscholen ligt onder een dikke, ondoordringbare laag anonimiteit. Het is dan ook bijzonder om hier en daar initiatieven te zien opduiken met kunstenaars die nog nooit hebben tentoongesteld, laat staan hun werk getoond hebben buiten de kennis- en familiekring.
Het is ook geen sinecure, zo blijkt. Koen Batsleer van FLOOAT, een hybride plek van kantoorgebouwen en kunstgalerie, heeft maandenlang op de kunstenaars moeten inpraten voor hij deze expo voor elkaar kreeg. Van meet af aan wat het zijn bedoeling een expo te houden met kunstenaars uit de buurt, die nog nooit hadden tentoongesteld, maar die hem zelf wel intrigeerden. Ik ging er met enige achterdocht naartoe, moet ik toegeven. De lijst van expo’s en kunstenaars die ik nog moet bezoeken wordt eindeloos lang, waarom zou ik het risico moeten nemen om naar een expo met ongekende kunstenaars te gaan? Klinkt blasé, dat weet ik zelf ook wel. Wellicht is het om mezelf ongelijk te geven dat ik er toch heenging.
Bon, het is geen revolutionaire kunst, hier wordt de kunstgeschiedenis niet herschreven. Daar ben ik ook niet naar op zoek. Wel naar mensen die zich met passie en onbegrensde overgave aan hun kunst overleveren, die er een stuk van hun onzichtbare zelf een opening bieden, het voor henzelf onuitspreekbare in een visuele taal trachten te vatten. Dit proces intrigeert me mateloos, en leidt me, wanneer ik het in een werk terugvind, nooit tot teleurstellingen.
Zo ook bij deze heel eclectische mix van kunstenaars. Renaud De Poorter is interieurarchitect van beroep, wat je ook uit zijn werk kan opmaken. Hoewel het in zijn werk bijzonder druk blijkt te zijn. Elk detail is minutieus uitgewerkt, soms spendeert hij uren aan een vierkante centimeter van een tekening, maar gezien hij zonder duidelijk overzicht vertrekt in zijn tekening, komen deze microbiotopen in een half geordende chaos terecht waar je als kijker voortdurend twijfelt tussen gevoelens van herkenbaarheid, knusheid, en abstracte, geometrische afstandelijkheid. Heel bizar, maar zeker innemend.
foto’s TheArtCouch
Het werk van Oerboer oogt in vergelijking veel losser en intuïtiever. Wat meteen opvalt is het gemeenschappelijk thema dat doorheen zijn oeuvre waait, een soort zoektocht naar warmte en geborgenheid. Dat is mijn interpretatie, voor alle duidelijkheid, al geeft de kunstenaar zelf wel aan dat zijn kunst voor een verademing zorgt voor zijn strak geregisseerde beroepsleven. Een plek om een natuurlijker ritme te leven, om een besloten vrijheid te herwinnen. De naïviteit in zijn finale werken is het resultaat van een lang oefentraject, zo blijkt uit de schetsboeken die ik even mocht inkijken, en die blijk geven van dezelfde drang naar vrijelijk experimenteren en nieuwe wegen verkennen als in zijn uiteindelijke werk…
foto’s TheArtCouch
Ook voor de ondernemer Batt vormt het atelier een ruimte om even afgezonderd te zijn van de dagelijkse beslommeringen, een ‘wilde tuin van de verbeelding’, zoals Kris Pint het zo heerlijk verwoordt in zijn gelijknamig boek. Vreemd genoeg verkrijgt deze vrijheid de vorm van afgesneden meetlatten in alle vormen en formaten, die hij dan eens netjes geordend, dan eens in complete chaos naast en door elkaar laat gedijen. Je hoeft er niets achter te zoeken, verklaart hij zelf, al kan ik het niet laten om in gedachten te spelen met tegenstrijdige gedachten als ‘afgemeten vrijheid’ of ‘uitgerekte limieten’. Dat zal wellicht aan mij liggen. Het resultaat heeft alleszins een heel eigenzinnige esthetiek.
foto’s TheArtCouch
Microx is overduidelijk de meest bijzondere stem in deze expo. De vijftienjarige leed onlangs aan een heel zeldzame hersenaandoening, waarvoor hij enkel in Duitsland kon behandeld worden. Of dit een invloed heeft op zijn werk weet ik niet -ik heb hem niet gesproken-, al bieden zijn tweeledige personages, de een naar het beeld van een superster, de andere (daar ben ik weer) vrijelijk gedoodled, misschien wel een aanwijzing. Ik ben zeker benieuwd hoe deze jonge kunstenaar zich verder zal ontpoppen.
foto’s TheArtCouch